Przypisy

W przypisach należy stosować poniższe opisy bibliograficzne:

1. Opis bibliograficzny książki: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu (kursywą), miejsce i rok wydania, strona, tak jak w przykładzie:

S. Jóźwiak, J. Trupinda, Krzyżackie zamki komturskie w Prusach. Topografia i układ przestrzenny na podstawie średniowiecznych źródeł pisanych, Toruń 2012, s. 57.

2. Opis bibliograficzny czasopisma: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu (kursywą), tytuł czasopisma w cudzysłowie rok wydania, tom/rocznik cyframi arabskimi, numer lub zeszyt cyframi arabskimi, strona, tak jak w przykładzie:

K. Ciesielska, Wykazy mieszczan toruńskich zobowiązanych do udziału w wyprawach krzyżackich na Gotlandię w latach 1398-1408, „Zapiski Historyczne” 1967, t. 32, s. 491.

 3. Opis bibliograficzny serii wydawniczej: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł kursywą, miejsce i rok wydania, nazwa serii i numer tomu bez wyróżnienia, strona. W wypadku prac zbiorowych po tytule przywoływanego tekstu następuje po przecinku, w nawiasach prostokątnych: „[w:]”, tytuł opracowania zbiorowego pisany kursywą, inicjał imienia i nazwisko redaktora, tak jak w przykładzie:

K. Mikulski, Wymiana elity władzy w Toruniu w drugiej połowie XV wieku (Przyczynek do badań nad mechanizmami kształtowania się elit), w: Elity mieszczańskie i szlacheckie Prus Królewskich i Kujaw w XIV-XVIII w., red. J. Staszewskiego, Toruń 1995, s. 51.

 4. Teksty zamieszczone w wydawnictwach ciągłych o charakterze wydawnictw zbiorowych należy traktować jak artykuły w czasopismach (tytuły wydawnictw w cudzysłowie);
5. Biogramy z Polskiego Słownika Biograficznego należy traktować jak artykuły w wielotomowej pracy zbiorowej (inicjał imienia, nazwisko, tytuł biogramu kursywą, PSB, rok wydania, nr tomu, strona);
6. Oryginalne tytuły i incipity dokumentów rękopiśmiennych należy zapisywać czcionką prostą
7. Tytuły dzieł i dokumentów drukowanych piszemy kursywą, tytuły rozdziałów i fragmentów dzieł (dokumentów) – w cudzysłowie, tytuły domyślne lub utarte określenia tytułowe – wielką literą bez wyróżnień
8. Modernizację opisów archiwaliów i rękopisów należy przygotować zgodnie z zasadami określonymi w instrukcjach wydawniczych:

• Instrukcja wydawnicza dla średniowiecznych źródeł historycznych, Kraków 1925; Instrukcja wydawnicza dla źródeł historycznych od XVI do połowy XIX wieku, pod red. K. Lepszego, Wrocław 1953;
• A. Wolff, Projekt instrukcji wydawniczej dla pisanych źródeł historycznych do połowy XVI wieku, „Studia Źródłoznawcze”, 1957, t. 1, s. 155–181;
• I. Ihnatowicz, Projekt instrukcji wydawniczej dla źródeł historycznych XIX i początku XX wieku, „Studia Źródłoznawcze”, 1962, t. 7, s. 99–123.

9. Opisy starodruków nie powinny być modernizowane, należy je podawać w wersji skróconej;
10. Opisy bibliograficzne prac opublikowanych w słowiańskich alfabetach cyrylickich publikowane są według oryginalnego (cyrylickiego) zapisu, przy czym miejsce wydania (np. Moskwa) i stronę (s.) należy podać w wersji polskiej.